Desert, flies and French; our trip up to Uluru
Door: Lin en Stijn
Blijf op de hoogte en volg Linda
20 Maart 2015 | Australië, Yulara
Ondertussen hadden René en Alex (Linda's broertjes) besloten om ook naar Australië te komen op een WHV. Op ons aanraden hebben zij een ticket geboekt naar Darwin, om verschillende redenen. Wij waren nog niet in NT geweest en veel mensen hebben ons gezegd dat er veel werk te vinden was in Darwin.
Op deze manier konden we met z'n 4en reizen door Kakadu en werk vinden aangezien we wisten dat niet iedereen in ons gezelschap ons oorspronkelijke startbedrag had.
Nadat we met z'n tweeën alle opties hadden bekeken om richting Darwin te trekken besloten we ipv te vliegen om toch vanuit Geelong naar Darwin te rijden. Met ons oude bakkie, zonder airco in hoog zomer (totaal verkeerde seizoen om dat te doen) door de woestijn, 45 tot 48 graden, 4300 kilometer... Mensen die ons voor gek verklaren, we zullen dit ook niet aanraden ;).
De snelweg vanuit Adelaide naar Darwin heet de Stuart Highway, en deze kent vooral veel spookverhalen. Onze vrienden in Geelong maakten ons ook dagelijks bang voor al het engs op deze weg. Verhalen over Aboriginals die je overvallen, kangoeroes die voor je auto springen en als je auto het begeeft kan het maar zo zijn dat je dagen moet wachten op hulp in the scorching sun! Maar ook al werkten de spookverhalen op onze zenuwen we zijn gewoon het avontuur aangegaan! Zoals Alex altijd zegt: "Yolo is The motto"
We besloten wel al vrij snel om een add op Gumtree (een soort marktplaats) te plaatsen op zoek naar reisgenoten zodat we het niet totaal alleen hoefden te doen. In de zin van hoe meer zielen hoe meer vreugde maar ook hoe meer mensen hoe veiliger! Binnen een dag reageerden er al een aantal mensen om gezamenlijk te reizen. Fanny The French girl was een van de eerste die wel met ons samen het avontuur aan wilde gaan. We hadden een plek in de backseat dus dat kwam goed uit. En door de kosten te splitten (van boodschappen evenals benzine en overnachting) werd het voor iedereen goedkoper en dus aantrekkelijker om het met meerderen te doen.
We spraken af haar te ontmoeten in Adelaide waar we als eerste stop heen moesten rijden, hier besloten we te overnachten en daarna door te rijden richting Port Augusta. Aan de telefoon moesten we lachen om haar zware Franse accent 'next to tee ayway!' zei ze om aan te geven dat onze camping plaats naast de snelweg lag. Ze bleek een heel relaxte meid vol met wilde verhalen aangezien zij er ook al 9 maanden full on backpacking door Oz op had zitten. We hebben die avond ook niet veel meer gedaan dan gekletst en een paar biertjes gedronken want wij hadden er toch alweer 8 uur rijden vanuit Geelong opzitten!
De volgende morgen begon de outback trip dan echt want vanaf Adelaide tot Alice Springs kom je weinig tot niks tegen. De volgende stop op de planning was Coober Pedy maar na een bezoekje aan het informatiecentrum in Port Augusta (waaruit toch bleek dat het een langere rit was als we rekening mee hadden gehouden) besloten we om maar onderweg te stoppen, als er maar een zwembad is!
En zo kwamen we uit in het kleine dorp Woomera. Een spookdorp want in de zomer vlucht iedereen vanwege de hitte, maar gelukkig was er een heerlijk koud zwembad. En wat is dat een verademing als je zo'n 7 uur gereden hebt met geen airco. Ondertussen hadden we dus al 2 volle dagen rijden erop zitten in knallende hitte want in Adelaide was het op dat moment al 36 graden en The more you go up, the hotter it gets!
We besloten dus ook snel hier de hele middag te blijven en zodra het afkoelde weer te gaan rijden. Rond een uurtje of 17.00 stapten we maar weer de auto in om te gaan rijden en op zoek te gaan naar een slaapplaats. Helaas was Coober Pedy te ver rijden en eindigden we al snel op een parkeerplaats langs de snelweg. "Free camping" zoals ze dat hier noemen. Maar zodra we de auto uitstapten zaten er wel 50 vliegen op je gezicht. De Ozzie vlieg is echter anders dan de vlieg die we in Nederland kennen, de vliegen hier gaan in je neus, oren, ogen of mond zitten en zijn niet weg te krijgen!! Ze vliegen vrolijk terug op je gezicht als je ze weg probeert te slaan. Maar toen de zon onder ging kwam er wel een geweldig mooie sterrenhemel te voorschijn met ontelbaar aantal sterren in een totale stilte.
Next day: vliegennetten aanschaffen en heel snel was het plan! Gelukkig kwamen we snel een tankstation tegen waar ze deze verkochten, beste aanschaf tot nu toe! En nu konden we dan eindelijk (beschermt tegen de flies) door naar Coober Pedy, een mijnersdorpje waar ze allemaal gek zijn van opaal. Want dat is wat ze hier vinden, maar het is allemaal erg geheim en het dorpje heeft een gekke vibe. Echt een dorp in de woestijn. De mensen hier leven in "Dug-outs". Dit zijn door de mijner zelf gemaakte huizen uitgegraven uit een heuvel of berg want in Coober Pedy is het zo ontzettend heet dat je alleen in zulke "huizen" kunt wonen. Gewoon een grot zeg maar! En voor de mijner is het een extra kans op opaal natuurlijk.
Na onze tenten opgezet te hebben zijn we ook maar snel het opaal-museum ingegaan want dat was de enige verkoelde plek in de omgeving. Hier kwamen we (gek genoeg) twee buitenlanders tegen die hier werkten, een Ierse en een Duitse vrouw. Wij vroegen ons hardop af hoe en waarom je in vredesnaam hierheen emigreert. In de middle of nowhere.....
Het Ierse meisje bekende dat ze zelfs niet meer 'above ground' kan slapen! Al vrij snel verklaarden we iedereen in dit dorre dorp voor gek en hadden we er vooral veel humor over. Toch moesten we overnachten en bleven we op een campsite in de buurt van het centrum, wat zo ongeveer alleen een pizza restaurant heeft. Volgens de add, best pizza in Oz, en we moesten bekennen, zeker de beste van alle pizza's tot nu toe! Dus als iemand ooit besluit naar Coober Pedy te trekken; de pizza's are to die for ;)
Gelukkig had het inniminni campsite waar we bleven overnachten ook een kleine pool en al snel besloten we met z'n 3en alle pools in de outback af te gaan en te 'verzamelen'. Een best idee met een average van 45 graden. Als je niet oppast smelt je zelf weg! We hebben dan ook alle drie te kampen gehad met heat strokes.
Na een onstuimige nacht gingen we dan eindelijk doodop weer op weg. Omdat je in de woestijn zit en het praktisch een uitgestrekte vlakte is van plat land begint het soms uit het niets 's nachts te waaien. Je weet niet wat je overkomt! Om 10 uur is het dodelijk stil en niets aan de hand en ineens klokslag 1u 's nachts bijvoorbeeld gaat het zo hard waaien dat je het gevoel hebt dat je met tent en al de lucht in gaat, zo bizar! Dus slapen hebben we niet veel gedaan die nacht.
Volgende dag gingen we dan weer redelijk uitgeput op weg. Volgende bestemming, Uluru! De big red rock was DE reden dat we door het midden van de Desert en de outback wilden rijden. Veel vrienden uit Oz hadden ons verteld over de ervaringen met het zien, soms ook beklimmen van Uluru (wat nu niet meer mag vanuit indigenous culture). Onze verwachtingen waren dan ook super hoog!
Na een wederom redelijke rit (de uren in de auto werden wel steeds korter omdat we het niet meer lichamelijk volhielden langer te zitten) besloten we om te stoppen bij Erldunda. Deze roadhouse was ook klein maar gelukkig hadden ze een campsite met een zwembad! Na afgekoeld te zijn hebben we onze tenten weer kunnen opzetten.
Koken was ook een uitdaging met onze nieuw aangeschafte gaspitkokertjes (want niet alle campsites hebben faciliteiten om te koken of je boodschappen in de koelkast te zetten) wat niet het probleem was want deze zijn makkelijker dan makkelijk te bedienen, we werden wreed aangevallen door grote zwarte mieren die ons indringers vonden op hun terrein (ze bijten echt heel vies hard). Dui-zen-den kruipen op je voeten en langs je benen.
Volgende morgen (weer na een zware nacht met heftige windvlagen) gingen we door naar Yulara, de gemeenschap voor het national park van Uluru. Na zo'n lange reis kwamen we dan eindelijk aan in Uluru! In de vage verte zagen we de berg al opdoemen, wat een spectaculair natuur fenomeen. We verbleven in een camping met fijne faciliteiten. Zo konden we ook gebruik maken van het zwembad in het 5 sterren resort een eindje verderop met een soort 'dagpas'.
We hebben onderweg veel verschillende native birds en lizards voorbij zien komen. Wilde paarden zijn hier ook regelmatig te spotten! Op een bepaald moment moesten we zelfs hard afremmen omdat er een kudde wilde paarden midden op de weg stond te relaxen. Nadat ze onze auto gespot hadden galoppeerden ze met volle vaart in tegengestelde richting maar gelukkig niet zonder dat we een paar mooie fototjes gemaakt hadden. Toch een gek idee, in the middle of nowhere waar de boompjes soms niet hoger komen dan een klein kind en het water in de verste verte niet te zien is, leven er toch kuddes dieren (ook emu's, koeien, ezels en kamelen).
Erg enthousiast gingen we dan eindelijk richting Uluru, we hadden besloten de rock met zonsopgang en zonsondergang te bekijken omdat dit het mooiste beeld is van de rock en mede omdat het anders humanly impossible is, aangezien de temperatuur tussen 10uur 's ochtends en 6uur 's avonds zo ziekelijk heet is dat je bakt van binnen evenals van buiten!
Om 5 uur 's ochtends stonden we dan in 'ah' te staren naar dit grote oeroude natuurwonder. Het is een heel hek gevoel om er nu zo dichtbij te zijn! Vooral met de opkomende en ondergaande zon is het een heel bijzonder aanzicht. Vanuit een minder toeristisch platform waar de grond ook rood is (in tegenstelling tot de commerciële toeristische platformen, waar je vooral veel bomen en groen voor de berg ziet) is het eigenlijk nog net iets specialer. Met de rode grond in de voorgrond en de red rock op de achtergrond levert het zeker een mooi beeld op! Verschillende seizoenen leveren ook verschillende beelden van Uluru op, waarvan wij helaas niet een perfect seizoen hebben uitgekozen maar zeker niet minder onder de indruk waren. Er was een aboriginal vrouw die een gratis tour aanbood van Uluru, dit was zeer bijzonder omdat we veel hoorden over de aboriginal cultuur en hoe zij de rock gebruikten in hun dagelijkse bestaan. Het leren over de geschiedenis (inclusief rock-art) maakte het een waardevolle toevoeging van onze eerdere ervaring. Ook kom je met de tour zo dichtbij de rots dat je haar aanraken kan!
Vlak bij Uluru (in Uluru national park) staan de bijzondere Kata Tjuta. In indigenous language betekend dit vele hoofden. In de zin van 'nu we er toch zijn' besloten we ook dit natuurwonder van dichtbij te bekijken. Er zijn verschillende wandelroutes uitgestippeld voor de 'ervaren' tot minder ervaren wandelaar. En al snel bleek Fanny een fanatiek wandelaarster! Zij wilde het wel wagen om de route van 3 uur te doen en wij wilden wel zien of we er ook voor gemaakt waren! Omdat het niet te doen is na 10 uur 's ochtends besloten we weer erg vroeg uit de veren. De wandelroute was het zeker waard al hebben we liters en liters water gedronken en het op bepaalde punten heel erg zwaar gehad met veel klimmen op de rotsen zonder duidelijk pad. Gelukkig liepen er meer wandelaars. En het uitzicht was het wederom dubbel en dwars waard! Uitgeput en hongerig kwamen we weer aan op ons vertrouwde spot in de camping en doken we logischer wijze meteen het zwembad in, nog nooit in ons leven zijn we zó blij met zwembaden geweest als in de woestijn van Australië!
We hadden ons tevens ingelezen in de bezienswaardigheden in de buurt van Alice Springs, bewapend met vliegen netten, hoeden, Lonely planets en genoeg water rezen we af naar Kings Canyon. Ook hier was een wandelroute aanwezig wat helemaal over de top van de canyon liep, niet voor mensen met hoogtevrees of een zwak hart! Ook deze route duurde een uur of 3. Na wederom een vreselijke nacht slapen besloten wij niet de lange maar de korte route te doen. Fanny de diehard ging 3 uur ploeteren over de rand van de canyon. Wij hadden het een stuk relaxter in de schaduw van de rotswanden met een mooi uitzicht van de binnenkant. Het is zeker indrukwekkend en wat wij van Fanny moesten geloven was het uitzicht vanaf boven ook de moeite van de klim waard.
Na al dat gewandel besloten we om richting Alice Springs te rijden. Het weer zat ons namelijk eindelijk een keer mee, er waren zowaar wolken! Nog nooit waren we zo blij met wolken. We bleven ook maar herhalen: 'I never thought I'd say this but for the first time in my life I'm dying for some clouds!'
En zo is het niet te warm in de auto dus konden we lekker kilometers maken. Aan het eind van de middag reden we dan ook Alice Springs binnen opzoek naar een camping. Het viel ons gelijk al op dat er een grote Aboriginal gemeenschap in Alice Springs was en dan met name in de parken. Ze zaten daar met grote groepen maar niemand wist wat ze daar deden. Na een korte stop bij het informatiecentrum kwamen we er achter dat er een hotel was wat goedkope plekken aanbood, 11$ voor 3 personen! Kan niks goeds zijn zou je denken maar het was een prima plekje.
De volgende dag gingen we gewoon weer op pad namelijk naar de West Macdonnel Ranges. Dit is een natuurpark ten westen van Alice Springs en is vooral bekend vanwege meerdere prachtige plekken waar je kunt zwemmen midden in de natuur. De prachtige natuur daar leverden super mooie foto's op en we hebben heerlijk gezwommen en wat afgekoeld in de 'gorges'. De waterholes waren gelegen tussen immense rotswanden. We hadden alledrie al snel de conclusie getrokken dat dit sowieso een van de favoriete plekken in Oz tot nu toe was!
Uiteindelijk zijn we weer terug gereden naar Alice Springs waar we nog een nacht gebleven zijn in het zeer goedkope gab view hotel. Met nu niet een maar twee zwembaden als luxe en zeer duur drankje sloten we onze trip samen met Fanny af want zij bleef in Alice Springs omdat ze een vlucht naar Sydney nam.
Fanny heeft ons veel Frans geleerd en een tijdje hebben we bijna Engels met een Frans accent gepraat omdat we haar steeds nadeden. Belangrijkste les; het is niet 'omelette du fromage' maar 'omelette avec du fromage' ;) dat jullie het maar ff weten!
Nadat we haar de volgende ochtend hadden afgezet bij een hostel in het dorp en afscheid hadden genomen gingen wij dan weer als duo door naar Katherine om eindelijk na ander half jaar weer te meeten met Alex en René!
Op deze manier konden we met z'n 4en reizen door Kakadu en werk vinden aangezien we wisten dat niet iedereen in ons gezelschap ons oorspronkelijke startbedrag had.
Nadat we met z'n tweeën alle opties hadden bekeken om richting Darwin te trekken besloten we ipv te vliegen om toch vanuit Geelong naar Darwin te rijden. Met ons oude bakkie, zonder airco in hoog zomer (totaal verkeerde seizoen om dat te doen) door de woestijn, 45 tot 48 graden, 4300 kilometer... Mensen die ons voor gek verklaren, we zullen dit ook niet aanraden ;).
De snelweg vanuit Adelaide naar Darwin heet de Stuart Highway, en deze kent vooral veel spookverhalen. Onze vrienden in Geelong maakten ons ook dagelijks bang voor al het engs op deze weg. Verhalen over Aboriginals die je overvallen, kangoeroes die voor je auto springen en als je auto het begeeft kan het maar zo zijn dat je dagen moet wachten op hulp in the scorching sun! Maar ook al werkten de spookverhalen op onze zenuwen we zijn gewoon het avontuur aangegaan! Zoals Alex altijd zegt: "Yolo is The motto"
We besloten wel al vrij snel om een add op Gumtree (een soort marktplaats) te plaatsen op zoek naar reisgenoten zodat we het niet totaal alleen hoefden te doen. In de zin van hoe meer zielen hoe meer vreugde maar ook hoe meer mensen hoe veiliger! Binnen een dag reageerden er al een aantal mensen om gezamenlijk te reizen. Fanny The French girl was een van de eerste die wel met ons samen het avontuur aan wilde gaan. We hadden een plek in de backseat dus dat kwam goed uit. En door de kosten te splitten (van boodschappen evenals benzine en overnachting) werd het voor iedereen goedkoper en dus aantrekkelijker om het met meerderen te doen.
We spraken af haar te ontmoeten in Adelaide waar we als eerste stop heen moesten rijden, hier besloten we te overnachten en daarna door te rijden richting Port Augusta. Aan de telefoon moesten we lachen om haar zware Franse accent 'next to tee ayway!' zei ze om aan te geven dat onze camping plaats naast de snelweg lag. Ze bleek een heel relaxte meid vol met wilde verhalen aangezien zij er ook al 9 maanden full on backpacking door Oz op had zitten. We hebben die avond ook niet veel meer gedaan dan gekletst en een paar biertjes gedronken want wij hadden er toch alweer 8 uur rijden vanuit Geelong opzitten!
De volgende morgen begon de outback trip dan echt want vanaf Adelaide tot Alice Springs kom je weinig tot niks tegen. De volgende stop op de planning was Coober Pedy maar na een bezoekje aan het informatiecentrum in Port Augusta (waaruit toch bleek dat het een langere rit was als we rekening mee hadden gehouden) besloten we om maar onderweg te stoppen, als er maar een zwembad is!
En zo kwamen we uit in het kleine dorp Woomera. Een spookdorp want in de zomer vlucht iedereen vanwege de hitte, maar gelukkig was er een heerlijk koud zwembad. En wat is dat een verademing als je zo'n 7 uur gereden hebt met geen airco. Ondertussen hadden we dus al 2 volle dagen rijden erop zitten in knallende hitte want in Adelaide was het op dat moment al 36 graden en The more you go up, the hotter it gets!
We besloten dus ook snel hier de hele middag te blijven en zodra het afkoelde weer te gaan rijden. Rond een uurtje of 17.00 stapten we maar weer de auto in om te gaan rijden en op zoek te gaan naar een slaapplaats. Helaas was Coober Pedy te ver rijden en eindigden we al snel op een parkeerplaats langs de snelweg. "Free camping" zoals ze dat hier noemen. Maar zodra we de auto uitstapten zaten er wel 50 vliegen op je gezicht. De Ozzie vlieg is echter anders dan de vlieg die we in Nederland kennen, de vliegen hier gaan in je neus, oren, ogen of mond zitten en zijn niet weg te krijgen!! Ze vliegen vrolijk terug op je gezicht als je ze weg probeert te slaan. Maar toen de zon onder ging kwam er wel een geweldig mooie sterrenhemel te voorschijn met ontelbaar aantal sterren in een totale stilte.
Next day: vliegennetten aanschaffen en heel snel was het plan! Gelukkig kwamen we snel een tankstation tegen waar ze deze verkochten, beste aanschaf tot nu toe! En nu konden we dan eindelijk (beschermt tegen de flies) door naar Coober Pedy, een mijnersdorpje waar ze allemaal gek zijn van opaal. Want dat is wat ze hier vinden, maar het is allemaal erg geheim en het dorpje heeft een gekke vibe. Echt een dorp in de woestijn. De mensen hier leven in "Dug-outs". Dit zijn door de mijner zelf gemaakte huizen uitgegraven uit een heuvel of berg want in Coober Pedy is het zo ontzettend heet dat je alleen in zulke "huizen" kunt wonen. Gewoon een grot zeg maar! En voor de mijner is het een extra kans op opaal natuurlijk.
Na onze tenten opgezet te hebben zijn we ook maar snel het opaal-museum ingegaan want dat was de enige verkoelde plek in de omgeving. Hier kwamen we (gek genoeg) twee buitenlanders tegen die hier werkten, een Ierse en een Duitse vrouw. Wij vroegen ons hardop af hoe en waarom je in vredesnaam hierheen emigreert. In de middle of nowhere.....
Het Ierse meisje bekende dat ze zelfs niet meer 'above ground' kan slapen! Al vrij snel verklaarden we iedereen in dit dorre dorp voor gek en hadden we er vooral veel humor over. Toch moesten we overnachten en bleven we op een campsite in de buurt van het centrum, wat zo ongeveer alleen een pizza restaurant heeft. Volgens de add, best pizza in Oz, en we moesten bekennen, zeker de beste van alle pizza's tot nu toe! Dus als iemand ooit besluit naar Coober Pedy te trekken; de pizza's are to die for ;)
Gelukkig had het inniminni campsite waar we bleven overnachten ook een kleine pool en al snel besloten we met z'n 3en alle pools in de outback af te gaan en te 'verzamelen'. Een best idee met een average van 45 graden. Als je niet oppast smelt je zelf weg! We hebben dan ook alle drie te kampen gehad met heat strokes.
Na een onstuimige nacht gingen we dan eindelijk doodop weer op weg. Omdat je in de woestijn zit en het praktisch een uitgestrekte vlakte is van plat land begint het soms uit het niets 's nachts te waaien. Je weet niet wat je overkomt! Om 10 uur is het dodelijk stil en niets aan de hand en ineens klokslag 1u 's nachts bijvoorbeeld gaat het zo hard waaien dat je het gevoel hebt dat je met tent en al de lucht in gaat, zo bizar! Dus slapen hebben we niet veel gedaan die nacht.
Volgende dag gingen we dan weer redelijk uitgeput op weg. Volgende bestemming, Uluru! De big red rock was DE reden dat we door het midden van de Desert en de outback wilden rijden. Veel vrienden uit Oz hadden ons verteld over de ervaringen met het zien, soms ook beklimmen van Uluru (wat nu niet meer mag vanuit indigenous culture). Onze verwachtingen waren dan ook super hoog!
Na een wederom redelijke rit (de uren in de auto werden wel steeds korter omdat we het niet meer lichamelijk volhielden langer te zitten) besloten we om te stoppen bij Erldunda. Deze roadhouse was ook klein maar gelukkig hadden ze een campsite met een zwembad! Na afgekoeld te zijn hebben we onze tenten weer kunnen opzetten.
Koken was ook een uitdaging met onze nieuw aangeschafte gaspitkokertjes (want niet alle campsites hebben faciliteiten om te koken of je boodschappen in de koelkast te zetten) wat niet het probleem was want deze zijn makkelijker dan makkelijk te bedienen, we werden wreed aangevallen door grote zwarte mieren die ons indringers vonden op hun terrein (ze bijten echt heel vies hard). Dui-zen-den kruipen op je voeten en langs je benen.
Volgende morgen (weer na een zware nacht met heftige windvlagen) gingen we door naar Yulara, de gemeenschap voor het national park van Uluru. Na zo'n lange reis kwamen we dan eindelijk aan in Uluru! In de vage verte zagen we de berg al opdoemen, wat een spectaculair natuur fenomeen. We verbleven in een camping met fijne faciliteiten. Zo konden we ook gebruik maken van het zwembad in het 5 sterren resort een eindje verderop met een soort 'dagpas'.
We hebben onderweg veel verschillende native birds en lizards voorbij zien komen. Wilde paarden zijn hier ook regelmatig te spotten! Op een bepaald moment moesten we zelfs hard afremmen omdat er een kudde wilde paarden midden op de weg stond te relaxen. Nadat ze onze auto gespot hadden galoppeerden ze met volle vaart in tegengestelde richting maar gelukkig niet zonder dat we een paar mooie fototjes gemaakt hadden. Toch een gek idee, in the middle of nowhere waar de boompjes soms niet hoger komen dan een klein kind en het water in de verste verte niet te zien is, leven er toch kuddes dieren (ook emu's, koeien, ezels en kamelen).
Erg enthousiast gingen we dan eindelijk richting Uluru, we hadden besloten de rock met zonsopgang en zonsondergang te bekijken omdat dit het mooiste beeld is van de rock en mede omdat het anders humanly impossible is, aangezien de temperatuur tussen 10uur 's ochtends en 6uur 's avonds zo ziekelijk heet is dat je bakt van binnen evenals van buiten!
Om 5 uur 's ochtends stonden we dan in 'ah' te staren naar dit grote oeroude natuurwonder. Het is een heel hek gevoel om er nu zo dichtbij te zijn! Vooral met de opkomende en ondergaande zon is het een heel bijzonder aanzicht. Vanuit een minder toeristisch platform waar de grond ook rood is (in tegenstelling tot de commerciële toeristische platformen, waar je vooral veel bomen en groen voor de berg ziet) is het eigenlijk nog net iets specialer. Met de rode grond in de voorgrond en de red rock op de achtergrond levert het zeker een mooi beeld op! Verschillende seizoenen leveren ook verschillende beelden van Uluru op, waarvan wij helaas niet een perfect seizoen hebben uitgekozen maar zeker niet minder onder de indruk waren. Er was een aboriginal vrouw die een gratis tour aanbood van Uluru, dit was zeer bijzonder omdat we veel hoorden over de aboriginal cultuur en hoe zij de rock gebruikten in hun dagelijkse bestaan. Het leren over de geschiedenis (inclusief rock-art) maakte het een waardevolle toevoeging van onze eerdere ervaring. Ook kom je met de tour zo dichtbij de rots dat je haar aanraken kan!
Vlak bij Uluru (in Uluru national park) staan de bijzondere Kata Tjuta. In indigenous language betekend dit vele hoofden. In de zin van 'nu we er toch zijn' besloten we ook dit natuurwonder van dichtbij te bekijken. Er zijn verschillende wandelroutes uitgestippeld voor de 'ervaren' tot minder ervaren wandelaar. En al snel bleek Fanny een fanatiek wandelaarster! Zij wilde het wel wagen om de route van 3 uur te doen en wij wilden wel zien of we er ook voor gemaakt waren! Omdat het niet te doen is na 10 uur 's ochtends besloten we weer erg vroeg uit de veren. De wandelroute was het zeker waard al hebben we liters en liters water gedronken en het op bepaalde punten heel erg zwaar gehad met veel klimmen op de rotsen zonder duidelijk pad. Gelukkig liepen er meer wandelaars. En het uitzicht was het wederom dubbel en dwars waard! Uitgeput en hongerig kwamen we weer aan op ons vertrouwde spot in de camping en doken we logischer wijze meteen het zwembad in, nog nooit in ons leven zijn we zó blij met zwembaden geweest als in de woestijn van Australië!
We hadden ons tevens ingelezen in de bezienswaardigheden in de buurt van Alice Springs, bewapend met vliegen netten, hoeden, Lonely planets en genoeg water rezen we af naar Kings Canyon. Ook hier was een wandelroute aanwezig wat helemaal over de top van de canyon liep, niet voor mensen met hoogtevrees of een zwak hart! Ook deze route duurde een uur of 3. Na wederom een vreselijke nacht slapen besloten wij niet de lange maar de korte route te doen. Fanny de diehard ging 3 uur ploeteren over de rand van de canyon. Wij hadden het een stuk relaxter in de schaduw van de rotswanden met een mooi uitzicht van de binnenkant. Het is zeker indrukwekkend en wat wij van Fanny moesten geloven was het uitzicht vanaf boven ook de moeite van de klim waard.
Na al dat gewandel besloten we om richting Alice Springs te rijden. Het weer zat ons namelijk eindelijk een keer mee, er waren zowaar wolken! Nog nooit waren we zo blij met wolken. We bleven ook maar herhalen: 'I never thought I'd say this but for the first time in my life I'm dying for some clouds!'
En zo is het niet te warm in de auto dus konden we lekker kilometers maken. Aan het eind van de middag reden we dan ook Alice Springs binnen opzoek naar een camping. Het viel ons gelijk al op dat er een grote Aboriginal gemeenschap in Alice Springs was en dan met name in de parken. Ze zaten daar met grote groepen maar niemand wist wat ze daar deden. Na een korte stop bij het informatiecentrum kwamen we er achter dat er een hotel was wat goedkope plekken aanbood, 11$ voor 3 personen! Kan niks goeds zijn zou je denken maar het was een prima plekje.
De volgende dag gingen we gewoon weer op pad namelijk naar de West Macdonnel Ranges. Dit is een natuurpark ten westen van Alice Springs en is vooral bekend vanwege meerdere prachtige plekken waar je kunt zwemmen midden in de natuur. De prachtige natuur daar leverden super mooie foto's op en we hebben heerlijk gezwommen en wat afgekoeld in de 'gorges'. De waterholes waren gelegen tussen immense rotswanden. We hadden alledrie al snel de conclusie getrokken dat dit sowieso een van de favoriete plekken in Oz tot nu toe was!
Uiteindelijk zijn we weer terug gereden naar Alice Springs waar we nog een nacht gebleven zijn in het zeer goedkope gab view hotel. Met nu niet een maar twee zwembaden als luxe en zeer duur drankje sloten we onze trip samen met Fanny af want zij bleef in Alice Springs omdat ze een vlucht naar Sydney nam.
Fanny heeft ons veel Frans geleerd en een tijdje hebben we bijna Engels met een Frans accent gepraat omdat we haar steeds nadeden. Belangrijkste les; het is niet 'omelette du fromage' maar 'omelette avec du fromage' ;) dat jullie het maar ff weten!
Nadat we haar de volgende ochtend hadden afgezet bij een hostel in het dorp en afscheid hadden genomen gingen wij dan weer als duo door naar Katherine om eindelijk na ander half jaar weer te meeten met Alex en René!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
