Great Ocean Road

Na een lange regenachtige week in Warrnambool hostel besloten we om het weerbericht te geloven; het zou een redelijke dag worden. In deze week hebben we vergeefs geprobeerd werk te vinden maar vanwege het slechte weer werd er niet gewerkt op de dairy farm dus hadden ze ook geen extra handjes nodig. Aangezien we het financieel ook nog niet echt nodig hadden besloten we met een redelijke weersvoorspelling weer op weg te gaan.

Dus zodoende s'morgens de auto vol gegooid met gas en benzine om aan de Great Ocean Road(GOR) te beginnen! Vanuit Warrnambool is het nog zon 15 min rijden tot daadwerkelijk de GOR begint. Maar vanaf moment één was het genieten! Je moet je een weg voorstellen die langs de oceaan gaat en om de zoveel kilometer een geweldig uitzicht heeft. Met als bekendste stop; The Twelve Apostles. Dit zijn pilaren gevormd door water en wind en staan in ongeveer elk boekje over Australië. Onze persoonlijke favoriet was echter Loch Ard Gorge, dit was een inham met strakke wanden en geweldige uitzichten. Heel indrukwekkend ook dat hier een shipwreck is geweest! Als je de foto's ziet van de rotswanden snap je wel waarom...

Dat The Twelve Apostles beroemd zijn merk je meteen, het heeft als enige stop een bezoekerscentrum en bussen komen en gaan op deze plek. Een erg drukke en hectische plek.

We hebben de GOR in 3 dagen gedaan waar je het normaal in 4 uur zou kunnen doen. Reden? We hebben totaal geen haast en willen overal van genieten. Zo besloten we onderweg naar Great Otway National Park te gaan. Dit is een regenwoud vol met watervallen en schitterende wandelingen. Zo bezochten we de Triplet Falls(drie watervallen naast elkaar) maar ook de Erskine Falls(200m hoge waterval). Het bijzondere aan de Triplet Falls was dat we eerst zon 2km moesten lopen door regenwoud. Een magische en geweldige ervaring(zoals Lin zei:"het is net de droomvlucht van de Efteling, maar dan zonder de elfjes").

In de Great Otway National Park kan je ook de Treetop Walk ervaren. Dit is een wandeling, zoals de naam al doet vermoeden, tussen de boomtoppen. Het hoogste punt is 45 meter en zelfs Stijn kreeg daar hoogtevrees... Lin vond 30 meter hoog genoeg want je loopt op een stalen constructie waar je doorheen kan kijken. Een aantal foto's laten ook zien dat Lin het af en toe behoorlijk eng vond...

Na 2 dagen op een gratis camping te hebben geslapen (in de auto, geen douche, geen fatsoenlijk toilet etc.) waren we rijp voor een warme douche en heerlijk bed!

Die dagen stonden we niet op dezelfde plek. En bij camping bedoelen we meer een leeg grasveld tussen de natuur met een drop toilet... Geloof mij, dan plas (en de rest ;)) je nog liever in het bos... Op sommige plaatsen zijn de faciliteiten wat beter en kun je de WC ook daadwerkelijk doorspoelen. Zegt genoeg ;) haha!

Ook hier weer iets bizars meegemaakt! Na op bezoek te zijn geweest bij een zoveelste informatiecentrum om de coordinaten ;) te krijgen van zo'n "free campsite", gingen we op weg richting Beech Forrest. Hoe fijn deze plek ook klinkt.... En ook al spel je beach iets anders, geloof ons wij dachten onze dag kan niet meer stuk met weer een gratis nachtje slapen!
Wat bleek...

Ergens heel ver en diep (niet overdreven, we hebben wel een uur op een onverharde kronkelende weg gereden om er te komen) in wat een dicht woud bleek te zijn lag ons free campsite. We kwamen aan; je moet je voorstellen: een dennenwoud, heel dicht bebost. Schemerig en er lag om een of andere onverklaarbare reden op sommige plekken plaatselijke mist, dus zo ook bij dit campsite... Als klap op de vuurpijl: wij waren de enige.... Alleen...
Heb ik de situatie een beetje goed geschetst?

Het was de Amithy horrorville daar!! Dus jullie begrijpen, na de eerste paar grapjes wederzijds over de verlatenheid en het lugubere van deze plek, maakte de schemering langzaamaan plaats voor mist en nacht. En daar waar we alle twee heel stoer tegen elkaar waren over hoe we ons voelden op deze plek... Duurde het niet lang voordat er twijfels kwamen of dat we in the middle of nowhere wel daar wilden slapen, in een auto.

Toen het hoge woord eruit kwam raceten we letterlijk uit het bos en om het nog erger te maken kwam er een idioot de hele weg bumper kleven... Na deze ervaring besloten we om alleen nog grote campings op te zoeken (50 of 20 plaatsen ipv 5) want je slaapt toch beter met mensen om je heen...

Na dit avontuurtje hadden we gelukkig een degelijke plaats gevonden om gratis te slapen (aan het strand, met een goede WC en mensen om ons heen).

De volgende ochtend besloten we om naar Queenscliff te rijden en vanuit daar onze verdere reis te plannen. Onze Lonely Planet vertelde ons namelijk dat daar een hostel was en Queenscliff ligt pal aan het strand. Ideaal om even op te laden! Vanuit daar wilden we (ondanks Lin's zeeziekte) de ferry naar Sorrento pakken, en doorrijden naar Phillip Island. Want daar bleek wederom veel moois met o.a een pinguïn kolonie en natuurparken!

Onderweg naar Queenscliff kwamen we Jirralinga Wildlife Park tegen. Het was nog vrij vroeg dus besloten we hier even langs te gaan. (Beste keuze tot nu toe....) Het park bestaat uit allemaal dieren die zijn gered door de eigenaren. Veel dieren kunnen niet meer terug naar het wild vanwege gebroken pootjes/vleugels of verwaarlozing etc. Het park had ongelofelijk veel vogels dus Lin was weer helemaal in haar element en sprak met elke vogel. Sommigen zeiden zelfs wat terug... Het park had ook dingo-puppies en dat is erg bijzonder omdat ze alleen voorkomen in centraal Australie. Maar eigenlijk zijn het gewoon schattige honden die onbegrepen zijn (letterlijke woorden van de eigenares).

Tijdens de toer door het park kwamen we per toeval bij een Australische moeder met kids in de groep. En nadat wij Nederlands onderling hadden gesproken vroeg ze ons waar we vandaan kwamen. Wat bleek, haar vader is een Dutchy! Ze spreekt het niet want haar vader wilde het haar niet leren. Wat later in het park kwam Lin in gesprek met haar want ze vroeg zich toch af wat we hier deden en waar we naar opweg waren. Toen we haar vertelden dat we Geelong over gingen slaan aangezien het een industriële stad is was ze zowaar beledigd aangezien dat haar woonplaats is! Ze begon snel al het pracht en praal van Geelong op te sommen maar overtuigen kon ze ons niet. We vertelden haar dat we eerst Queenscliff wilden bezoeken en dan zien we wel... Haar reactie: "Here is my number, call me if you decide to come to Geelong. I have a spare room if you need a place to sleep..." We bedankten haar uiteraard voor het aanbod en al snel zeiden we tegen elkaar: "Zei ze nou dat ze een kamer over heeft?"...

Een beetje verbaasd reden we verder naar Queenscliff om er daar achter te komen dat het hostel niet meer bestaat! Godfriedvanbouillon zou Harry Jekkers zeggen!! Een vriendelijke dame van het Information centre wist voor ons echter de goedkoopste kamer in hetzelfde hotel (waar vroeger dus een jongeren hostel bij inzat) te regelen maar deze was nog erg aan de prijs...

Na een heerlijke, uitgebreide opfrisbeurt besloten we een keertje uiteten te gaan in de buurt. En tijdens de verrukkelijke schnitzels bespraken we toch nog maar even wat de vrouw in het wildlife park aanbood. Stijn overtuigde Lin met de woorden:"We zijn gek als we het niet doen, in het ergste geval is het een seriemoordenaar en ik denk dat ik haar wel aankan..." Na wat sms'jes over en weer gingen we de volgende morgen op bezoek bij de vrouw in kwestie: Andrea Collins. Ze was zelf niet thuis maar opa Jakob stond toevallig in de tuin het gras te maaien. En na aandringen probeerde hij Nederlands met ons te praten, wat hij nog goed kan! Eventjes later kwam Andrea thuis en stond er een heerlijke lunch voor ons klaar. Haar oudste dochter Emily bood al binnen 10 minuten haar kamer aan zodat we s'avonds mee konden feesten want ze gaven een feestje ter ere van Halloween.

We konden onze oren niet geloven, we kennen al deze mensen nog geen 30 minuten en nu bieden ze hun huis al aan... Het weekend hierop namen Emily en haar vriend Matt ons mee om Melbourne te laten zien. Het verkeer is hier verschrikkelijk en daar bovenop hebben een paar dronken Aussies de "Hookturn" geïntroduceerd. Levensgevaarlijke manoeuvre want elke keer dat we het zagen ging het bijna mis.(Hookturn: als je rechts af wilt slaan moet je links voorsorteren. Als al het verkeer gepasseerd is dan mag je rijden. Enige probleem: het is zo druk dat het verkeer nooit geheel weg is).

We waren dus erg blij dat twee Aussies ons mee wilden nemen om het bizarre verkeer aan te gaan en ons de goede plekjes van Melbourne te laten zien. En alsof het niet beter kan: Emily's stiefzusje woont midden in 't centrum en we mochten bij haar slapen! De poppetjes en zakjes met geluk helpen wel degelijk ;)!

We begonnen met een bezoek aan het grootste casino in Melbourne (Crown casino). Vooral omdat Lin nog nooit een casino van binnen gezien heeft. Bizarre ervaring weer! Overal en zover je kunt kijken Pokies. Na een paar rondjes waren we op weg naar het centrum om wat verkoeling te zoeken in de vorm van een hapje en drankje op het terras, aangezien het (jaja) 30 graden was deze dag!

We hebben hierna nog een hoop van het centrum van Melbourne gezien, inclusief alle straatartiesten en kunstenaars. Indrukwekkend!
Die avond lekker gegeten in China town! Wat een drukte en wat voor bizars weer!!! Wachtrij om een restaurant binnen te komen op een zaterdagavond, je mag je eigen drank meenemen (ja, dus flessen wijn zoveel je maar wilt en/of hebt) en de Chinese restaurants hebben geen bestek (redelijk normaal MAAR alle Aussies kunnen met stokjes eten omdat ze Chinees, Vietnamees en Japans eten gewend zijn) en de Chinese serveersters kunnen amper Engels en moeten alles vertalen in Chinese tekens... We hebben weer onze ogen uitgekeken. Oh, en Chinees bij ons is echt heel anders!

Hierna zijn we doorgegaan naar een rooftopbar wat over Melbourne heenkijkt, ook dit was weer heel iets bijzonders. Dan eindelijk om 12uur was het tijd om te proosten op Stijn's verjaardag. En er werd regelmatig geproost... De volgende morgen gingen we (behoorlijk brak) de stad weer in. De beroemde markt en Botanic Gardens bekeken om vervolgens op tijd naar Geelong terug te gaan. Tot Stijn en Lin's grote verbazing had Andrea een heerlijke verjaardagstaart gebakken en zelfs cadeautjes gekocht. Deze mensen zijn te goed voor de wereld!

We zitten nu bijna 2,5 weken bij ze in huis en zijn deze week begonnen met werken. Stijn heeft een baantje als afwasser gevonden en Lin gaat helpen als vrijwilligster in het asiel om hoek. De dagen dat Stijn niet afwast helpt hij ook bij het asiel want dit is goed voor ons tweedejaarsvisa. Je moet namelijk 88 dagen speciaal werk doen om in aanmerking te komen hiervoor.

We kunnen ons geluk niet op. Lin kan heerlijk vrouwenpraat houden aangezien Andrea gescheiden is en ze alleen dochters heeft... Stijn hoort t allemaal aan en gelukkig heeft Emily een vriend die van sport en bier houdt ;) We kunnen wat geld verdienen en werken voor ons tweedejaarsvisa want Andrea neemt geen geld van ons aan voor ons verblijf. Uiteraard regelen we hier wel wat voor!

Na een paar avonden begon het toch de wringen bij Stijn en besloot het maar gewoon te vragen aan Andrea. "Waarom neem je twee vreemde mensen in je huis?" Haar antwoord: "Toen ik in het park zag hoe Linda met alle dieren omging, dacht ik bij mezelf: Zij moet een goed hart hebben want ze geeft zoveel liefde aan de dieren."

Toch een compliment om trots op te zijn, en Stijn is gewoon collateral damage ;)

We hebben ondertussen veel leuks gedaan en gezien, het centrum van Geelong, lekkere strandwandelingen (met de hond Bella), uitjes met de familie, verjaardagen. De Melbourne cup uiteraard meegemaakt (de beroemde paarden racen) fietstochten waar we vandaag met 30 graden gebuffeld hebben met een tocht van 32 km! Trots zitten we hier nu alleen helaas niet meer in staat om normaal op een stoel te zitten ;). Waar we ook niet aan gedacht hadden is om hooikoorts medicijnen mee te nemen.... Ik kan jullie een ding zeggen: "hooikoorts bij jullie is NIKS".

We zien op de app dat de temperatuur in NL richting de 0 graden gaat, gelukkig kunnen we er hier op sommige dagen al een 3 voorzetten!

Hooroo!