On the road again!

WAARSCHUWING: Het onderstaande verhaal zal minimaal 1 uur van uw tijd innemen.


Nadat Lin haar (indrukwekkende) muurschildering af had gemaakt in het huis van David en Sue werd het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Omdat we uiteindelijk toch nog 5 maanden rond Geelong zijn blijven hangen hebben we veel lieve en leuke mensen ontmoet waar we snel mee bevriend zijn geworden.

Een afscheidsdrankje bij Dave and Sue hadden we al weken geleden georganiseerd. Op deze manier konden we leuk afscheid nemen van Margie en Sharon, waar we toch ook een leuke band mee opgebouwd hadden. Veel biertjes en wijntjes en fotomomentjes later was het tijd om afscheid te nemen.

Een afscheidsbbq bij Andrea, Hannah en Em was dan ook erg gezellig maar helaas moest er ook afscheid worden genomen. De belofte gemaakt dat dit niet een "tot nooit meer ziens" is, en als het moet komen ze wel naar NL!

In de tussentijd hebben we alles voor de auto kunnen regelen, wat erg fijn was omdat we de auto voor een vriendenprijsje konden overnemen, als soort bedankje voor de muurschildering. Dave had nog een laatste check laten doen bij een monteur zodat we met een gerust hart op weg konden. Toch wel een groot verschil met onze Mitsubishi die we toch een beetje met pijn in ons hart en een dooie accu naar de stort moesten laten brengen... Ook konden we van hen 2 camping stoelen gratis overnemen, wat uiteraard perfect uitkwam!

Nu is de tijd echt aangebroken om weer op pad te gaan. Daar waar we de afgelopen 3 maanden toch zeker wel ontzettend naar uitgekeken hebben. We hebben onze reis dit keer laten beïnvloeden door Lance, (een familie vriend van Collins die zelf erg veel door Australie gereisd heeft) so Lance thank you very much! Want we hebben tot nu toe al weer hele mooie dingen gezien.

First stop: The Prom, oftewel Wilsons Promontory. Deze plek werd door meerderen aangeraden vanwege de mooie natuur en het wildlife wat er leeft. Na ongeveer 5 uurtjes rijden kwamen we aan op de camping in WP. We hebben een tent gekocht omdat kamperen een stuk goedkoper is dan een hostel bezoeken. En vanaf het eerste moment waren we weer helemaal gelukkig met onze keuze van de reis! Tijdens het opzetten van de tent vlogen er meerdere papegaaien op de auto en tent en Lin kon het niet laten om ze te voeren. Wat resulteerde in een aantal mooie foto's want deze papegaaien zijn zo goed als tam.

Volgende morgen op tijd opgestaan want The Prom heeft een aantal mooie wandelingen. Helaas zat het weer tegen want we hebben bijna alleen maar regen gehad. Dus dat was gelijk een goede test voor ons tentje... Helaas niet geslaagd want er lekt 1 naad. Een heel drama later met plassen in de tent en een doorgelekte stoffen matras (die we nog overhadden van Ikea Adelaide). Ondanks dit besloten om toch nog een nachtje te blijven want dit is toch wel een van de mooiste plekjes tot nu toe. Bovendien regende het gelukkig niet continu.

Volgende morgen besloten we om langzaam richting Lakes Entrance te verplaatsen, een echt vissersdorpje. Het ideale aan Australië is dat het een echt kampeerland is, de kust zit tjokvol met campings dus er is genoeg plek en we kunnen stoppen waar we willen. De camping waar we een aantal nachten besloten te blijven zat in de hoofdstraat van Lakes Entrance en bleek een erg populaire/toeristische plek te zijn. Wat toch wel resulteerde in een rumoerige plek. Het weer bleek helaas wederom tegen te zitten dus we hebben weer erg veel regen gezien. En wat te doen met shitweer?

We besloten om een museum te bezoeken, de beroemde Buchan Caves te bezoeken en een keer naar de film te gaan. Het museum had de grootste zeeschelpencollectie in Australië wat een keer anders was en zeker interessant! Ons zeeleven is toch een hoop diverser als je in eerste instantie denkt!

De Buchan Caves waren ook zeer indrukwekkend! We hadden een echte hippie als tourgids, Dave met zijn lange vlecht in de nek vertelde ons hoe het limestone in combinatie met regenwater hier op deze manier de grotten gevormd heeft. Hetzelfde verhaal geld met alle grotten in de buurt van de Australische kust, het zeeniveau was miljoenen jaren geleden een heel stuk hoger waardoor het zee en regen water de tunnels heeft kunnen vormen in de bergen. Ook hier weer een mooie collectie stalagmieten en stalagtieten. Helaas zaten we in een groep ernstig vervelende (Indiase) toeristen die overal doorheen liepen te praten en schreeuwen en lak hadden aan alle regels. Zeer asociaal... Gelukkig hebben wij eerder grotten bezocht dus kennen het verhaal.

Na terugkomst was de regen nog steeds hardnekkig aanwezig en besloten we naar de lokale bioscoop te gaan. Bioscopen hier (vooral in de wat kleinere plaatsen) moet je zeker niet vergelijken met Pathé zeg maar... We hebben er wel hard om gelachen want aangekomen bij de bios, vervallen gebouw, donker in een vreemde hoek van de wijk; hing een briefje aan de deur: het filmschema van 3 weken daarvoor. Uhm? Wij kloppen, geen reactie, alles potdicht. Dus zijn we bij het internetcafe om de hoek toch maar even gaan navragen hoe het nou precies zat... Wat bleek, ze waren hier gewoon wat laks met het uitprinten van een actueel schema. De jongen van het internetcafe verzekerde ons dat er toch wel degelijk films gedraaid werden en heeft meteen voor ons een actueel schema uitgeprint, erg netjes.

De filmkeuze werd Noah... (heftige film wel). De binnenkant leek een stuk beter als de buitenkant, met aan de ene kant de mogelijkheid voor de lokale squash-training en aan de andere kant de bios. Vreemde combinatie maar erg vertrouwd gevoel gelukkig. Zo zie je maar don't judge a book by it's cover!

Bij terugkeer bij de tent, bleken onze matrassen ook de arc te zijn geworden want we hadden wederom een klein plasje water in de tent. Helaas was dit caravanpark zeker geen heel relaxte, duur, hutje mutje op elkaar en je had een code nodig voor elke x dat je naar de WC/douche wilde... Snel weer door dus!!

Volgende dag alles goed droog gemaakt, doorgelekt Ikea-matras vervangen door een luchtmatras, bij een opshop voor een paar dollar een paar kook artikelen aangeschaft (gelukkig hadden we een hoop nog vanuit de farm) een retro tafeltje en een aantal boeken voor een paar dollar, je lacht je kapot!

Gelukkig zagen we ineens het zonnetje weer (uiteraard mogen wij eigenlijk niet klagen ;)) en besloten we om naar Eden te rijden.

Eden staat bekend om de walvisjacht die hier plaats vond ongeveer 100 jaar geleden. En dit is toch wel een bijzonder verhaal. De vissers kregen namelijk de hulp van orka's. Het ging als volgt: de orka's kwamen de baai binnen gezwommen om de visser te waarschuwen (met hun staart op het water te klapperen). De vissers gingen snel met hun boot het water op om de jacht te beginnen, hierbij hielpen de orka's door de walvis van onder aan te vallen zodat de visser de walvis konden raken met hun harpoen. Als beloning kregen de orka's het "lekkerste" gedeelte van de walvis en konden de vissers weer een periode hiervan leven! Nadat we dit indrukwekkende verhaal bekeken hadden in het museum besloten we om hier ook maar in de buurt te blijven slapen.

We zijn ondertussen onze bekende en succesvolle routine trouw gebleven. Naar het information centre, de vrouw achter de balie heeft ons vriendelijk op 3 verschillende camping parken gewezen, waarvan een tussen een meer en het strand. Wat ons (ondanks het onrustige/onzekere weer) als muziek in de oren klonk!

Aangekomen bleek ook dit een super keuze te zijn. Goedkoper dan we dachten, vriendelijke mensen, goede faciliteiten en veel ruimte, wederom in een prachtige omgeving!
Toen ons tentje stond scheen het zonnetje dus het was genieten. Met een biertje en wat lekkers hebben we de hele avond lekker buiten gezeten, de ultieme vrijheid!!

Na Eden besloten we om naar Kiama te gaan. Deze plek staat bekend om haar zogeheten "blowhole".

Enthousiast als we waren zijn we weer de auto ingestapt om de reis daarheen te beginnen. Na een aantal stops onderweg waar we genoeg gepauzeerd hadden werd het steeds later en schemeriger. Na een behoorlijk aantal kilometers was Stijn moe van het rijden en hadden we besloten te stoppen bij de eerste de beste campground. Al bijna in Kiama besloten we de afslag bij Bomaderry te nemen, wat een weg langs het strand was. In het natuurpark "seven mile beach" besloten we te verblijven voor de nacht.

Bij de tijd dat we aankwamen was het nog licht genoeg om onze tent fatsoenlijk op te zetten. We zaten tussen het strand en een klein riviertje in, wat duidelijk bedoeld was voor vissers. Er waren weinig mensen op de camping, en dit is ook voor het eerst dat we een soort woonwagenkamp zagen. Caravans die vast gemetseld zijn op hun plek, met complete voortuinen en satelliet op het dak voor de tv.

Helaas vanwege de mozzies (muggen) hebben we meteen onze citronella kaars uitgeprobeerd wat voor 50% leek te werken (Gon en Frank; de kostbare Deet wilden we uitstellen tot een mug daadwerkelijk onze tent komt terroriseren).

Ze hadden bovendien een kooi voorin de camping met papegaaien en kaketoes, waar Lin uiteraard een tijdje is gebleven. Bevriend met een pratende white cockatoo ("Hello?! Do you want a cookie?") gingen we 's ochtends weer op pad.

De volgende morgen kwamen we dan eindelijk aan in Kiama. We hadden erg geluk met het weer want we hadden een lekker zonnetje op het gezicht dus ideaal zo aan de zee!
Het blowhole was uiteraard zeer indrukwekkend! Een gat van zo'n 7 meter breed als lang tussen een stuk rotsen waar het water door de druk van zo'n 30 tot 60 meter in de lucht geschoten wordt. Ze hadden in dit plaatsje ook een zwembad van zeewater (pal aan de zee), een natuurlijk zwembad zeg maar, helaas was het ondanks de zon zeker geen zwemweer.

Na een koffiebreak gingen we verder om naar de Fitzroy Falls te rijden. Het ritje hierheen was een pittige test voor de auto. Het was namelijk zo'n uur bergop klauteren met haarspeldbochten waar je met zon 15km/u door heen kon. Maar het was het zeker waard!! De waterval is zon 81 meter hoog en met een aantal waanzinnige uitzichten was het wederom genieten. Het is niet te beschrijven hoe zo'n uitzicht voelt, maar kippenvel over je hele lichaam zegt genoeg. Het is niet voor mensen met hoogtevrees (lees Linda) want je staat op de rand van een klif (het gaat kaarsrecht naar beneden), vaak zelfs OVER de klif met een houten plateau met relingen waar je soms dwars doorheen kunt kijken. Soms niet echt een veilig gevoel zo'n 100 meter boven de grond. Maar de uitzichten waren dat dubbel en dwars waard!!

Als slaapplek hadden we een camping gevonden in het midden van een national park dus na de waterval besloten we om hier heen te gaan want we moesten ons tentje nog opzetten, wat ons ondertussen steeds sneller afgaat. Deze camping hadden we met een reden uitgezocht want pal naast de camping zaten de Wombeyan Caves, een van de natuur wonderen die we sowieso niet wilden missen!
De camping zat in een vallei in de bergen en bij aankomst hadden we gelukkig droog weer en sprongen de kangoeroes vlak langs ons heen grazend op de grasvelden. Midden in de nacht een paar keer wakker geworden want ze grazen pre-cies naast je oor, en je hoort ze heen en weer springen waardoor het half in je droom net lijkt alsof er mensen om je rent heen rennen.

De volgende morgen hadden we dan de cave tour, we hadden 2 keuzes; of een paar uur wachten op de tourgids om een zelfde soort tour te doen als we ondertussen al van een aantal gewend waren, OF een (en nu we dit opschrijven denken we alle twee nog steeds "dit was het aller vetste" echt een aanrader) self-guided tour. Ja, ja dat hield in: alleen de grot in! Nu klonk dit uiteraard een beetje eng wel aangezien als de lichten uitgaan het zo donker is dat je letterlijk geen hand voor ogen ziet!
We waren dan ook in het begin wat aan het twijfelen of het wel veilig genoeg was, maar de vrouw achter de balie verzekerde ons dat het allemaal hartstikke veilig en duidelijk aangegeven was.

Waar wachten we nog op, Lets Go!!!
De ingang van de grot was een minuut of 10 lopen vanaf de plek waar we ondertussen ons tentje weer veilig ingepakt achter in de auto hadden zitten. Aangekomen bij een grote zwarte verweerde stalen deur. Hier zijn we dan..... We hadden een ouderwetse munt gekregen die we in de deur moesten gooien zodat we hem konden openen. Eenmaal dicht was er geen weg meer terug. De weg begon met een trap zo'n meter of 10 naar beneden, een curve en daar stonden we dan in het donker op het eerste plateau, met als enige licht de paar lampionnetjes naast de trap... En toen begon het: ineens ging er een lamp aan en begon er een stem te praten vanuit de rotsen naast ons. En toen ging er nog een lamp aan, automatische lichten gingen aan door onze aanwezigheid en het bewegen. Het was op deze manier een echte attractie, te vergelijken de droomvlucht in Efteling in combinatie met de Desert in de Burgers Zoo! Echt een ontdekkingsreis en wat het nog 300x specialer maakte was dat we daar helemaal alleen liepen. Je kon zo lang de tijd nemen als je wilde en de lampen gingen automatisch weer uit nadat we onze weg weer vervolgden. Super speciaal! Het einde was wel weer een test voor Lin, het ging steeds hoger en de gaten en tunnels onder ons werden steeds groter (weer dat gevoel dat je de afgrond inkijkt). Sterker nog; er was een betonnen pad vast gemetseld aan de rotswand in de zin van een loshangend pad boven de afgrond met een paar extra relingen, terugkijkend liepen er toch wel wat rillingen over het lijf. De grot mondde uit in een zeer indrukwekkende Arch. Twee losse enorme openingen in de rotsen, waarbij je je ineens heel nietig voelt! Daar besef je ook echt wat de kracht van water kan doen. Al met al een hele mooie ervaring die we zeker niet hadden willen missen!

Hierna zijn we de auto weer ingestapt met als bestemming: Katoomba! Hier wilden we erg graag naartoe want Katoomba heeft een van de mooiste uitzichten over de Blue Mountains en daarbij de Three Sisters (drietal rotsblokken naast elkaar).

We hebben uiteraard van tevoren goed uitgestippeld wat voor route we zouden nemen richting Katoomba. Op de doorweg kwamen we langs de Jenolan Caves, wederom een van de speciale maar wel weer erg toeristische wonderen der natuur. De weg richting JC werd tot nu toe toch wel de grootste uitdaging! In de bergen rijden is al redelijk gevaarlijk maar bedenk; regen EN mist, de dag dat wij onderweg waren. En relingen zoals in de bergen in Zwitserland, Oostenrijk en Italië kennen ze hier niet zo. Of vinden ze niet zo belangrijk... Dit houdt in: eerst zo'n 25km op een onverharde weg (lees stof en stenen) gereden, wat een eeuwigheid leek te duren omdat we uiteraard niet erg hard konden rijden.

Hierna gingen we weer een geasfalteerde weg op met haarspeldbochten en kropen we langzaamaan steeds hoger de berg op. Er stond onderweg een bord aangegeven wat ons wel een beetje zorgen baarde; "extremely narrow and steep road, use extreme care". Daar zijn we met mist en regen dan klaar mee. Terug rijden zat er ook niet meer echt in aangezien we ondertussen al een uur onderweg omhoog waren. Daar gingen we dan, extremely carefull de berg verder omhoog! Als iemand nu nog twijfelt aan Stijn z'n drivers capaciteiten krijgen ze een klap, ook hier konden we gemiddeld maar zo'n 20km/h rijden wat op sommige plekken zelfs nog te hard leek! Dat het bord "extreme narrow" geen understatement was kwamen we onderweg ook achter: het hoorde een weg te zijn waar tweerichtingsverkeer mogelijk hoorde te zijn maar dit was op alle plaatsen (in uitsluiting van de haarspeldbochten) onmogelijk! Dit hield in, bij tegenliggers moest een van de twee achteruit om de ander de mogelijkheid te geven de weg te kunnen vervolgen.

Bovendien hoe hoger we kwamen hoe steiler de afgrond naar beneden ging en die paar witte houten paaltjes die ze met gaas aan elkaar hadden vastgezet als enige afscheiding tussen ons en de ondertussen steeds hoger wordende afgrond hielp de hartslag ook niet echt op pijl te houden zeg maar!

Maar gelukkig was daar dan eindelijk het eind in zicht; helemaal bovenaan de bergen waar het leek alsof hier helemaal niks meer kon zijn dan een soort selfservice om de grot in de kunnen. Niks was minder waar, nog compleet stijf van de adrenaline reden we richting een enorme ingang van de grot krioelend van de toeristen. Ondanks dat we onderweg 2 of 3 auto's tegen gekomen zijn als tegenliggers, begrepen we niet hoe er ineens ontzettend veel mensen stonden te wachten op een tour door de grotten...

Het bleek nog veel gekker! Bovenaan de berg in de middle of nowhere, waar als enige weg omhoog geen toegang was voor vrachtwagens stond daar dan een enorm hotel. Bijna surrealistisch, zo groot, een mooi gebouw wel met hout en stenen en een watervalletje aan de zijkant. We keken elkaar een beetje verward aan; "hoe hebben ze dit in vredesnaam voor elkaar gekregen?! Hoe hebben ze alles hier omhoog gekregen?".

Er was een parkeerplaats achterin speciaal voor toeristen die naar de Caves kwamen kijken. Wat we al hadden verwacht gezien de bestemming was het hier een stuk duurder als verwacht maar we wilden niet met niks weer terug naar beneden. De tour begon een uur na onze aankomst pas, want we hadden net de laatste gemist! Gelukkig hadden ze een cafeetje waar we even konden kalmeren/bijkomen en rustig wat konden drinken.

We begonnen de tour met een grote groep en een tourgids (die de conditie had van een nijlpaard) wat voor ons weer een knop om was na onze mooie eerdere ervaring. Deze tour duurde 1,5u wat eigenlijk veel te lang was aangezien er gezinnen met heel kleine kinderen meegingen die daar na een half uur niet meer zo blij waren. Je kunt je voorstellen; huilende kinderen is na een uur ook niet zo relaxt meer, gevangen in een ondergrondse grot. Wel de moeite waard was de ondergrondse rivier, wat een stille heel helder poedel water was aan de bodem van de grot. De JC waren een aantal grotten bij elkaar waarvan wij meegingen met de diamond-cave. Ook hier kwamen we achter, gekristalliseerde stukken rots wat een paar mooie fotootjes heeft opgeleverd!

Helaas was het daarna al half 5 waarna we ons nog van deze plek richting een slaapplek moesten vervoeren. Vanaf het begin hebben we tegen elkaar gezegd, (o.a. ivm het wildlife op de weg) dat we niet 's avonds wilden rijden. Aangezien het hier deze tijd van het jaar om 6u al donker begint te worden kunnen jullie je voorstellen dat we redelijke haast hadden! Het duurde ons de heenweg al een aantal uur dus nu moesten we de berg af, schemerig, mistig en regenachtig... Maar goed, zoals jullie lezen kunnen we erover navertellen ;).

Aangezien we dichter in de buurt van Katoomba zaten nu, besloten we daar ook in een ruk naar door te rijden. Ivm met het nog steeds erg slechte weer (koud en regen) besloten we niet in het donker onze tent op te zetten maar in Katoomba een hostel op te zoeken. Flying Fox; dat zou het worden, de Lonely Planet had ons deze informatie verstrekt. Op zoek naar de FF, aangekomen bij de straat, in de verste verte geen hostel te bekennen... Toch is dit nu al de 3e x dat de Lonely Planet ons teleur heeft gesteld. (Miel; wanneer ga jij de Lonely Planet updaten??)

Gelukkig is Katoomba een backpackers stadje waar nog meer keuze in onderkomen is. YHA, een groot hostel in de hoofdstraat is uiteindelijk onze keuze geworden. Vriendelijk personeel, goede faciliteiten, schoon en groot, dikke prima! Goed onderkomen om even de regen te ontsnappen. We hebben ook meteen 4 dagen geboekt in een dormroom, wat gelukkig nog een bepaalde level van privacy had. Rob de Engelse night manager bracht ons op de hoogte van een aantal zaken en we doken eigenlijk gelijk ons bed in!

Aangezien we alweer heel druk zijn geweest met alles besloten we een rustig volgend dagje te houden, lekker geluncht in het stadje wat een echt hippie-stadje was, dus vooral Lin voelde zich helemaal thuis. We wilden de dag of dagen daarna graag naar Sydney onder het mom van "nu we er toch zijn". Alles even uitgestippeld en met de trein duurde het 2u vanuit Katoomba, retour kostte ons $11 wat ongeveer €7,50 is, je lacht je kapot!!!

De volgende ochtend richting Sydney, we lieten onze dag een beetje afhangen van hoe leuk we het vonden om eventueel nog een dag terug te gaan. Stijn wilde de IPhone bij Apple laten nakijken omdat die tel kuren had. Verder wilde we uiteraard bij de haven kijken. Het weer was nog steeds zoals ze hier zeggen "dreadful", dus echt plezierig rondlopen was het niet. Maar bovenal hadden we alle twee meteen een opgelaten gevoel; ZO veel mensen om je heen, zo ontzettend druk, verschrikkelijk! Overal een rij van hier tot Chinatown zelfs voor de WC.

We wilden op een bepaald punt wat lunchen want we hadden al uren honger, per ongeluk in de verkeerde straat terecht gekomen: Prada, MiuMiu, Chanel, Dior etc. Een gebouw ingelopen om wat te eten, je kunt je voorstellen hoe wij hier niet echt bij pasten zeg maar. Stijn met zijn knotje op z'n hoofd, Lin met dreadies, simpele (geen Chanel) kleren. Meteen kwam er een bewaker op ons af; "are you looking for something?", de toon was eigenlijk meer; wat doen jullie hier? Are you lost?! Tonny, wij zouden zeggen; "typisch elite bekken" ;)! We zijn dan ook heel snel rechtsomkeer gegaan op zoek naar een betaalbare foodcourt, voor de normale mensen zeg maar...

Buik vol en daar gingen we weer slenterend op pad. Al vrij snel na met het operagebouw op de foto te zijn gegaan waren we er wel een beetje klaar mee. En aangezien we nog 2u met de trein terug moesten vonden we het ook wel weer goed geweest. In de trein was de conclusie al snel getrokken: we gaan morgen niet meer terug. Wij zijn geen cityhoppers.

De volgende dag zijn we de three sisters op gaan zoeken. Wat we vanuit ons hostel wandelend konden doen, het uitzicht was weer magnificent! We hebben de three sisters ook in het donker bekeken, wat zeker een aanrader is! Ze worden 's nachts namelijk verlicht, wat waanzinnig mooi is! Helaas kon onze camera dit beeld niet vastleggen. Overdag foto's genomen van hetzelfde uitzicht wat ons ook duidelijk maakte waarom de Blue Mountains zo heetten. De foto's laten dat ook zien.

Daarna is de tijd weer gekomen om onze spullen weer in te pakken en door te gaan. Het plan is door te reizen naar "The Entrance", waar pelikanen elke dag worden gevoerd, wat een behoorlijk spektakel blijkt te zijn! Dus we zijn benieuwd,

Wordt vervolgt!
Liefs van ons!