And the trip continues...

Daar zijn we dan aangekomen in The Entrance, waar we naar toe zijn gekomen om het pelikanen voeren van dichtbij te ervaren. In eerste instantie wilden we hier misschien onze tent opzetten om weer ff lekker uit te waaien.

Er zijn bepaalde tijdstippen dat de pelikanen gevoerd worden, en die waar wij bij wilden zijn duurde nog een half uur. Even een bakkie koffie later; stonden we aan de rand van de zee. De pelikanen kwamen langzaamaan steeds dichterbij alsof zij net als ons de "voeder"-tijd voelden aankomen. Die vogels zijn uiteraard zo gewend dat ze op bepaalde tijden gevoerd worden. Ondertussen waren de pelikanen zo dichtbij dat je ze kon aanraken.

Het was een heel spektakel wat we al wel hadden verwacht! Meer chaotisch wel dan dat we hadden gedacht. De pelikanen stonden nu als een hysterische meute met z'n allen op dat ene stukje grond te vechten om de afgehakte vissenkoppen. Het was super bijzonder maar tegelijkertijd ook erg heftig, egocentrische pelikanen die elkaar aanvielen. Toch bijna ook een beetje zielig hoe afhankelijk ze leken en hoe weinig je eigenlijk van hun natuurlijke gedrag ziet. Wij hadden het een aantal vissenkoppen later dan ook wel gezien/begrepen.

Aangezien net op dat moment (op een anders best zonnige middag) het wéér begon te miezeren, en deze pelikanen eigenlijk het enige waren in dit plaatsje wat we wilden zien, besloten we om nog een eind door te reizen. Met onze lunch achter de kiezen gingen we weer de snelweg op.

De weg liep langs Newcastle op, wat volgens Rob de nightmanager in Katoomba de moeite waard was te bezoeken. Het was een echt studentenstadje met een schijnbaar behoorlijk uitgaansleven, want vanwege het nog steeds behoorlijk slechte weer besloten we weer in een hostel te belanden. Ingecheckt hebben we nog een koffie gedronken en ijsje gegeten. We hebben gewoon geweigerd de regen te accepteren. Helaas begon het op een view over het strand weer te plenzen en zijn we snel ons hostel weer ingedoken! Die avond stond heel het hostel zich op te maken voor een night out on the town. Wij waren in tegen stelling tot de party-meute ontzettend blij met onze double room, waar we weer eindelijk even een normale nachtrust hadden, na o.a. een snurkende Spanjaard in onze dorm room.

We gingen er weer fris en fruitig tegenaan de volgende morgen. Volgende bestemming: onbekend! We zijn gewoon weer gereden en merkten vanaf een bepaald moment een echte verandering in weer. Onderweg werd ons al vaak verteld: "Trek richting Queensland, het weer is stukken beter daar!" En naarmate we dichterbij Queensland komen, wordt het een stuk lekkerder weer. 24/28 graden, strak blauw. Wat wil je nog meer! We hebben voor onszelf een aantal stops uitgekozen vanwege het natuurlijke schoon maar als we onderweg wat interessants tegenkomen stoppen we gewoon. En dit keer kwamen we langs een Wildlife Park waar we besloten om te stoppen.

Het park was klein maar leuk ingedeeld met bijzondere dieren zoals: sneeuwluipaarden, rooie pandaberen, alle soorten slangen en hagedissen en uiteraard weer een mooi vogelkooi vol exotische papegaaien! Daar ook weer even gekletst want die zijn zo goed als tam, je kon sommigen zelfs aaien. En als klap op de vuurpijl hebben we de heel bijzondere "cassawary" gezien. Dit is familie van de emoe en struisvogel, bijzondere aan deze vogel is dat er een hoorn op het hoofd zit, gemaakt van hetzelfde materiaal als onze nagels. Ook heeft 'ie een gekleurde (paars-blauwe) kop met roodkleurige kalkoenlellen.

Het was hierna tijd om opzoek te gaan naar een slaapplek en we besloten hiervoor langs de kust te zoeken. Lin had een goed gevoel bij Cresent Head dus de afslag hiernaartoe maar genomen! Het goede gevoel bleek te kloppen en het was een mooi plekje naast het strand. Het jammere aan deze tijd van het jaar is dat ze in Australië ook Pasen kennen... En de kids allemaal 2 weken vrij krijgen dus de campings zitten bomvol. Ons geluk: we kregen het laatste plekje!

Volgende morgen stond de halve camping alweer op z'n kop want we zaten aan het beste surfstrand van Australië (volgens locals) en de surfers peddelen rond 6.00 de zee op! Wij besloten rustig aan te ontbijten want de Wolomombi Falls stonden op de planning. Helemaal enthousiast reden we richting The Waterfall Way (de snelweg naar de waterval) om er achter te komen dat deze weg afgesloten is!! Onderhoud aan de weg kregen we te horen bij het dichtstbijzijnde info-centre. Lekker getimed zo in de vakantie want we waren niet de enige die dit gepland hadden.

Als de waterfalls het niet worden, dan gaan we iets anders bijzonders doen! In de Lonely Planet, stond een verhaal over hoe Russel Crowe een museum bezat in de buurt van zijn home town, wat ook in de buurt bleek te zijn van onze huidige lokatie. Interessant! Bij het info-centre toch maar even nagevraagd of dit de moeite waard was, om er vervolgens wéér achter te komen dat de Lonely Planet niet meer actueel is. Het museum bleek niet meer te bestaan! Russel had van de een op de andere dag zijn waardevolle spullen ingepakt en was vertrokken.

Teleurgesteld in twee vervlogen kansen hebben we de landkaart er maar weer bij gepakt en besloten door te rijden want er kwamen nog genoeg andere watervallen op ons pad. Al snel hierna kwam het plaatsje Grafton tegen en we zochten maar weer een Visitors Centre op. Een erg enthousiaste man vertelde ons over een geweldige camping aan de zee met buitengewoon mooie wandelingen. Klinkt goed dachten we dus sprongen we in de auto om naar deze plek te karren. Na een half uurtje rijden kwamen we dan aan op de "camping" maar dit was een groot veld met alleen drop-toiletten (gaten in de grond) en geen andere faciliteiten. Gratis camping dachten we! Maar nee, hier moest ook voor betaald worden. Snel omgedraaid want voor hetzelfde bedrag staan we op een fatsoenlijke camping. Toch wel een aantal tegenslagen op een dag en als klap op de vuurpijl begon de auto te lekken... Even dachten we weer dat de zakjes geluk op waren. De vloeistof bleek van de airco af te komen. Alles onderweg opnieuw gecontroleerd en gelukkig bleek er weinig aan de hand te zijn.

With our heads held high gingen we dan weer met positieve gedachten verder. Lin had weer op gevoel een plaatsje uitgezocht en het pittoreske Iluka werd onze volgende stop. We besloten om 2 nachten te blijven zodat de auto even een dagje rust had want het is een toch wel oude auto. De dame van de camping bracht ons naar ons plekje en zei: "I hope you two have some good mozzie spray because they are crazy around this time of year". Gelukkig hadden we de Deet van Gon en Frank bewaard tot een moment als dit! Volgende ochtend besloten we om langs het strand te gaan wandelen en even in het plaatsje wat te gaan drinken. Onderweg zagen we een bordje: Iluka Rainforrest Walk. We hadden toch geen haast dus laten we deze wandeling maar doen! Helaas hadden we de Deet niet meegenomen..... Binnen 10 minuten lopen waren we beiden al zon 20 keer gestoken door de muggen en besloten om af en toe maar een stukje te rennen. De muggen waren niet normaal zo agressief, ze pakten je overal. Lin had een leuke jurk aan met grote opening op haar rug; het lijkt nu net of ze de waterpokken heeft, zo vaak is ze gestoken! Stijns z'n hele nek zit vol dus veel mensen lopen met een grote boog om ons heen want het lijkt alsof we een enge ziekte hebben. We hebben het nipt overleefd maar na 3 dagen continu krabben is de lol er wel vanaf!

'S avonds pakten we onze reisboeken er maar we bij om onze volgende bestemming op te zoeken. En na veel wilde verhalen waren we het er snel over eens: Nimbin it is! Na zon 120 minuten rijden arriveerden we in de jaren 60/70. Nimbin was in deze tijd namelijk een groeiend Hippie-dorp en is eigenlijk nooit veranderd. Overal waar we keken was het flowerpower en make love not war-achtige kreten. Na het parkeren van de auto en zon 25 meter lopen werd ons al 3 keer drugs aangeboden. In Nimbin is marihuana namelijk gedoogd, net Nederland! Maar de sfeer in dit dorpje was fenomenaal. Iedereen zo stoned als een garnaal en midden op straat stond een Jamaicaan heerlijke reggae tunes te jammen. Zo besloten we om even een makkelijk frietje te halen bij de lokale snackbar. Achter de balie, een knetter stonede kerel die amper nog wist dat hij aan het werk was. En na meerdere malen herhalen gooide hij de friet in de vetpan en liep zo de toko uit om zijn joint op te roken. "If you let me finnish my joint, ill give you 50 cents of your order" schreeuwde hij naar de volgende klant.

Snel op zoek naar een hostel dachten we om een slaapplekje te regelen. Net iets buiten het centrum van Nimbin was er een hostel genaamd YHA Nimbin Rox, en na goede ervaringen met YHA wisten we dat dit een goede keuze zou worden. Helaas konden we maar 1 nachtje blijven want het was een bijzondere plek. We sliepen deze nacht in de Tipi, oftewel indianentent. Maar het hostel had een geweldige lokatie met hangmatten overal om van het uitzicht te genieten. En ook hier, iedereen stoned en happy.

Uiteraard... konden wij deze lokale traditie niet aan ons voorbij laten gaan en hebben wij ons er dan ook aan gewaagd, wij hebben gekozen voor de lokale "space-cookies", de vrouw verzekerde ons dat ze erg heftig waren met het goede spul zeg maar. Daar zaten we dan, Bob Marley opgezet van het uitzicht te genieten. Aan het einde van de avond pas toen we het alle twee eigenlijk al hadden opgegeven ("ze hebben ons gewoon lekkere koekjes verkocht, we zijn geflest") zaten wij dan een beetje vaag voor ons uit te kijken, de woorden in Lins boek leken te zweven en Stijn had de oh zo bekende "munchies". Gelukkig kon het veel erger, in het hostel is op bepaalde dagen (zo ook toen wij er waren) een BBQ geregeld waar je dan een bepaald bedrag voor betaald. Tegenover ons zat een jongen (uit Austria, zo liet hij weten), als zijn ogen nog rooier werden knapten ze spontaan los, laat maar zeggen.... Hij was daadwerkelijk zo van de wereld dat hij (zo kwamen wij later lachend achter) niet meer doorhad dat zijn originele bestelling: vegetarische burger, per ongeluk vervangen was door een beef variant. Dit is toch wel het toppunt dachten we! Als je zo stoned bent dat je vegetarisch bent en niet meer doorhebt dat je vlees eet ben je toch wel ver heen.

Omdat we vanwege de drukte maar een dag konden blijven zijn we daarna weer aan de reis begonnen. Richting goldcoast werd het steeds drukker en drukker. Nog vanwege de vakantie periode en uiteraard het lekkere weer. Een aantal campings later was wel duidelijk hoe toeristisch het deze tijd v/h jaar was! De prijzen waren niet normaal zo hoog voor een enkele nacht. Al heel snel besloten we rechtsomkeer te gaan weer landinwaarts. Hier is het een stuk minder druk op de weg.

Aangekomen in Murwillumbah, besloten we hier in de buurt de eerst volgende camping op te zoeken. Mount Warning national park heeft een camping midden in het Rainforrest! Prachtige natuur en goede faciliteiten en gelukkig ook nog erg goedkoop, wat willen we nog meer? We besloten dan ook vooral vanwege de vakantie drukte overal op de campings en op de wegen om meteen een weekje te boeken. Overbruggen we het drukste gedeelte zodat we met iets minder hectiek verder gaan. De vrouw verklaarde ons dat ze eigenlijk geen week doet ivm de vakantieperiode maar we hadden geluk dat ze nog een paar plekken over had.

Daar zaten we dan: lekker met ons tentje aan een stromend beekje (geen muggen) en we hadden ons eigen vuur pitje, zodat we 's avonds lekker een vuurtje konden stoken. Want ondanks het overdag strak blauw zonnig en 27 graden is, koelt het hier in de bergen toch erg snel af. Rond een uur of 5 moesten we de lange broeken en truien weer aantrekken en stoken we een lekker vuurtje! We hebben vooral de afgelopen dagen even lekker genoten en niks gedaan. Een dagje Uki ingeweest, boodschappen gedaan maar vooral lekker een boek lezen en in het zonnetje zitten. Heerlijk!

De laatste dag van het verblijf was aangebroken, een week is dan ook zo voorbij! We wilden graag nog een extra nachtje blijven maar helaas was dit niet mogelijk. Dus besloten we de tent in te pakken en wat leuks te gaan doen. We zien wel waar we slapen, zoals gewoonlijk! In de buurt was er een park geheel in de stijl van het spirituele maar vooral Boeddhistisch. Op een berg in de buurt van Byron Bay was er een, zoals we in Nederland kennen, levenstuin gemaakt met overal andere thema's (Gon en Frank, jullie zouden deze ook super bijzonder hebben gevonden!). Zo zijn we langs een Tibetaanse Stupa gekomen maar vooral veel beelden met betrekking tot het Boeddhistische en Hindoeïstische geloof. Een geweldig mooie plek met een lekker zonnetje. Het terras en het (organisch, zelf geteelde) eten was to die for!
Niet verrassend dat we hier een halve dag zijn gebleven.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Murwillumbah want Lin had de volgende morgen een afspraak bij een prof dreadies-man voor een uurtje onderhoud. Hier een hostel opgezocht want een tent opzetten voor 1 nacht wordt je snel beu... Het hostel (YHA Murwillumbah) wordt gerund door een vriendelijke, oude man en we waren zo goed als de enige in het hostel. Onze kamer zat aan het balkon en wat hadden we toch weer een geweldig uitzicht!! Mount Warning op de achtergrond, strak blauw, naast een rivier met de palmen deinend op de wind naast en voor ons! De biertjes gleden er weer soepeltjes in...

S'avonds leerden we een Nederlands meisje kennen en besloten we een potje Triviant te spelen. Een Engels meisje deed ook gezellig mee dus wat kon er fout gaan. Nou, het spel dateerde uit het jaar 1982 en bevatte grotendeels vragen over Australië. Het spel heeft zon 2,5 uur geduurd met extra (zelfbedachte) regels maar we hebben erg veel gelachen.

De volgende ochtend had Lin de afspraak voor haar dreads. Ook dit was weer een bijzondere ervaring, het was in de bergen met een spectaculair uitzicht! Ze hadden een houten hutje gebouwd aan de rand van de berg met een balkonnetje waar je regelrecht op het fantastische uitzicht kon kijken. We werden verwend met heerlijke organische thee en vegetarische hapjes gemaakt van dadels, vijgen en noten. Geen straf om hier een uurtje te vertoeven!

Strak in het haar, gingen we hierna richting Gold Coast. Na alle wilde verhalen wilden we toch aan de levende lijven ervaren hoe het was. We besloten om bij Jacobs Well onze tent op te zetten en de volgende dag naar Surfers Paradise te gaan.

Zoals de naam al verklapt is dit een echte surfstad, maar het is met name een uitgaansgelegenheid voor jongeren. In NL gaan ze naar Renesse of Terschelling, hier is dat onder andere SP. En we merkten dat ook. Veel jongeren die lekker op het strand lagen te zonnen en de straten vol met snelle auto's en een hoop kabaal uit de cafeetjes. Dat het ook een paradijs wordt genoemd snappen we want het was weer genieten van al het moois!

Toen we terug op de camping aankwamen begon het helaas te regenen. En het hield niet op met regenen, toen we de volgende morgen voor 10.00 ons plekje moesten verlaten moesten we de tent in de stromende regen inpakken. Je raadt t al, alles echt al-les kletser dan nat... Dat is helaas het risico van kamperen.

Na de tent in recordtempo opgeruimd te hebben en we kletsnat in de auto zaten reden we richting de Glass House Mountains. We arriveerden na zon 1,5 uur rijden om van het uitzicht weer helemaal vrolijk te worden. Helaas duurde dit niet lang want ook je kon de regen zien aankomen vanaf de lookout. Toen we zagen dat er ook nog een bosbrandje in de buurt was besloten we om maar snel verder te gaan.

Next stop Noosaville/Noosa Heads/Noosa Sound oftewel Noosa! Iedereen was werkelijk laaiend over deze geweldige plek dus helemaal vol verwachting reden we dit surfersplaatsje in. Dat het populair is was te merken. Overal toeristen en backpackers wat ervoor zorgde dat er nergens een parkeerplek over was. En de vakantie is nog wel voorbij! Het is ook een mooi plaatsje maar toen we de volgende morgen wakker werden, en een pittige discussie hadden met de hostelreceptioniste, besloten we maar snel te gaan. Arrogantie ten top hier, bah!

Hoog op het lijstje van Stijn staat Fraser Island, een prachtig eiland dus we besloten hier maar naar toe te rijden. We stopten bij Rainbow Beach en toen het begon te regenen reden we snel maar door. Even een weekje ergens vertoeven waren we naar op zoek en gelukkig vonden we dat snel. Hervey Bay staat bekend om het spotten van walvissen, wat uiteraard ook op onze bucketlist staat! Vanuit deze plek worden er ook tours aangeboden om naar het paradijselijke Frasier Island te gaan. Ideaal! Na het doorspitten van een camping gids (waar werkelijk alle campsites in Australië in staan) was de keuze al snel gevallen op een camping wat meerdere prijzen had gewonnen voor het beste toeristische park. Nu zou je verwachten dat dit ook een paar extra centen moest kosten maar niets was minder waar. Voor ongeveer dezelfde prijs staan we nu heerlijk buiten seizoen (geen krijsende kinderen overal waar je kijkt) op de tot nu toe beste camping van allemaal. Spik en span en alles wat op het lijstje stond (keuken, zwembad etc) was ook volgens verwachting aanwezig, schoon en compleet, erg prettig!

Met het ultieme strandmeer zitten we in onze badkleding een boekje te lezen, aan het strand te vertoeven en op de camping de lokale vogels (eenden en andere zeer bijzonder uitziende vogels) te voeren, Lin dan natuurlijk...

Vanaf hier gaan we snel een tourtje boeken en dan horen jullie snel weer meer van onze waanzinnige avonturen!

Liefs